izkutaketan

Hodeiak negarrez daude kanpoan.
Tantak suizidatu egiten dira
lurrarekin jotzean inmolatuz,
bata bestearen atzetik,
etengabe.

Zipriztiñen dantza da.

Sudurra leihoan itsatsita,
hotz. Oso hotz.
Baina berdin zait,
arraroa bada ere.
Hodeiekiko elkartasunagatik edo,
ni ere negarrez...

ZERGATIK?




Ba,
indarge ezin izan delako monumenturik eraiki.
Ixilik ez delako lortu opera kantatzea.
Bizkarra emanda ezin zaiolako inori muxurik opari.
Hizkuntza barik, filosoforik ez legokelako.
Sexurik gabe ni ez nintzatekelako. Gu, ez ginatekelako.
Ez dagoelako koldarra den heroiaren istoriorik.
Euririk egiten ez badu, basaloreak ximeltzen direlako. Hil.
Aurpegira begiratzen ez bazaitut, ulertuko ez nauzulako.
Tantak suizidatu egiten direlako, eta ni, kristalean pegatuta gelditzen naizelako, masakre horri begira. Mugi ezinik. Iltzatuta.