Irakurgaiak: Babeli gorazarre

Aspalditxoan nire blogeko irakurle batek iradoki zidan Babeli gorazarre liburua leitzeko. Liburu potoloa da eta kostatu zait liburuari oratzea. Baina azkenean egin dut eta gustura geratu.



Harritu egin nau liburuak. Mardula espero nuen, baina ez nuen uste han esaten zirenekin horren ados egongo nintzenik. Den-dena ez dut begi onez ikusten, jakina, baina tira.

Erabilera erdigunera eraman behar dela esaten digu behin eta berriro Patxik, erabilera erdigunera. Aspalditik aldarrikatzen ari garena. Legeen mugez eta abarrez ere mintzo zaigu, legea eta gizartearen arteko erlazioez, euskaldunen izateko gogoaz, bizitzeko gogoaz. Transmisioaz, hizkuntza politikaz eta abarrez. Esan bezala, mardula bezain mamitsua baita liburua.

Liburuak merezi du, merezi duenez. Baina akaso mardulegia da, nire ustez. Diskurtso indartsua eta ondo eramana darabil, baina batzuetan sasietan galdu egiten da. Gainera, espainiarrek esaten dutenari (hizkuntza komuna eta abar) erreferentzia lar egiten dizkio. Jaramon gutxiago egin behar zaie hauei. Nire ustez.

Utopia eta errealitatea, diglosia iraunkorra, funtzioen banaketa, … aipatzen ditu. Baina askotan hauek entzun ostean, galdera bat datorkit burura: badira diglosia aldarrikatzen dutenak (Baztarrika, Zalbide batez ere), esparruak ere definitzen dituztenak (Fishmanen auzo-gertuko komunitatea), baina horietara iristeko bideak aipatu gutxi aipatzen dituzte. Edo, hobeto esanda, orain gutxira arte ardura kargu garrantzitsuak izan badituzte ere, kargu horietatik diglosia horretara iristeko zer bide jarri dituzten martxan?

Baina aho zapore gozoa utzi dit liburuak. Besterik espero banuen ere.